از خویش گفتن ها.....
دلم از دنیا که میگیره بغض هام رو این جا فریاد میکنم..از خویش گفتن ها.....
دلم از دنیا که میگیره بغض هام رو این جا فریاد میکنم..بی خوابی
خواب پابرهنه از چشمم پرید....
در کوچه ی خیال _ مثل همیشه _
بغض باریده بود.......
دامن افکارم را بالا کشیدم
تا گل حسرت روی آن نپاشد.....
انگار .....
نگاهم داشت دوباره بغض هایش را مرور میکرد
کاش دلیل بی خوابیم را
به گردن تو می انداختم.......
بار سفر ببند
تور راحت بار سفر ببند،
من تاصبح در گوش دل نصیحت خواندم....
ولی انگار بخار باران تابستانی
دلم را خفه کرده است....
دیگر حتی نمی گرید....
نمی خندد....
حرف نمی زند....
مات شده از هوای گرفته ی نبودنت
به تمام کسانی که می خواهند شعرهای شاد! بنویسم:
تو زیبایینه!
چشم هایت چون...
نه!
دست بردارید
از خرخره ام
جیب هایم را گشته ام
بالای کمد ها را
زیر تخت را
خاطره ی خوبی ندارم
تقصیر من نیست
که شعر هایم
با بال های غم
به شما می رسند!
هشت کتاب
ورق به ورق اش
امید است
سهراب بخوانید
مهدیه لطیفی
زمین گیر زمین
پیکر خاکی من
از زمین بیزار است....
کاش....
وقت مردن ،تن به مهمانی این خاک نداد
دل به دریا زده ام.....
تن فرسوده کنون ،طعمه ی کوسه ی دریا بکنید.....
یا که....
تابوت مرا سوی افلاک دگر چال کنید........
کاش در لحظه جان کندن من
بادتندی جسدم را میبرد.....
هوس خاک به بلعیدن من
مثل بغض احساس
تلخ و نازیبا بود.......
غضب آلوده زمین میخندد
زیر لب میگوید:
پای در لغزش بودن ، گیر است.....
رستاخیز
بوی رستاخیز میدهم......
ازهمان هایی که نه دود دارد نه آتش......
جان میدهی تا ازنو بنا شوی......
ریشه هایم از خواب زمستانی پرید.....
آهک احساسم سنگ شد.....
تا باورهای یخ زده ام با دروغ بهار گرم شود....
شاید درخیال آینه شبیه خود شوم......
کمی پیر تر...کمی شکسته تر.....
چقدر امروز شانه ی بی تفاوتی هایم درد میکرد.......
وقتی پشت عینک آفتابی
آخرین قطره های دود زده ی بغضم را سکوت کردم.......
نگاه ترک دارم شکست.....
و حسرت بوی طعم تلخ بودن را به رخم کشید....
تبریک میلاد نور
همه هست آرزویم که ببینـــم از تو روئی
چه زیان ترا که من هم برسم به آرزوئی؟
به کسی جمال خود را ننموده ای و بینم
همه جا به هر زبانی بُوَد از تو گفتگوئی
به ره تو بسکه نالم، زغـــم تو بسکه مویم
شده ام زناله نا ئی، شده ام ز مویه موئی
همه خوشدل اینکه مطرب بزند به تار چنگی
من از آن خوشم که چنگی بزنم به تار موئی
چه شود که راه یابد سوی آب تشنه کامی؟
چه شود که کام جوید، زلب تو کـــــــامجوئی؟
میلاد منجی نور مبارک...
خالی از تو
چندی است که خالی شده ام....
از بودن
از تردید...
نوعی بی حسی تلخ
ویا دردی که شورش را درآورده است....
موریانه ها تابوت بودنم را می جوند....
ودر عالم ارواح خود را به زنده ها پیوند می زنم...
خلسه ای بی احساس _ خشک و بی روح _ شبیه سایه ی تو!!!
پر از تکرار هایی که بوی از ،خاطره ، ندارد