از خویش گفتن ها.....
دلم از دنیا که میگیره بغض هام رو این جا فریاد میکنم..از خویش گفتن ها.....
دلم از دنیا که میگیره بغض هام رو این جا فریاد میکنم..نامت که می برم!!!!
سر به سر واژه ها که می گذارم
بی هوا !!!!
آغوش ذهنم پر از حروف اسم تو می شود.....
چقدر .....
با کلمات بازی میکنم
تا قند در دل واژه ها آب نشود بعد از نوشتن نامت......
ولی همیشه بهانه ی نامت آشوبگر نگاهم میشود....
بودن تکراری...
قصه ی تلخ مرا باورکن!
جبر بودن
نفس زیستنم روی زمین...
و هوایی که پرازیاد تو بود................
لحظاتم خالی ونگاهم بیرنگ.......
لغزش شورعرق، روی زخم حسرت...
وعطشناک ترین دردگلوسوز هوس.......
مثل ظهر مرداد
ذهن تب کرده ی من !
خواب تردید به چشمش افتاد....
مستی روح ، تن خسته به زنجیر کشید
وقفس ساخت ازاین بودن تکراری من.........
قصه ی تلخ مرا باورکن......
دلم عجیب هوای درد داشت !!!
وقتی دلشوره ی بودنت گلوی بغض نفس هایم را گرفت !
چه دودی از دلم برخاست ٬وقتی عطش یادت ٬از رفتن سیراب شد ....
چه اندوه زده نگاهت کردم ٬تا پنجره ی چشمانت را بر من نبندیi......
نجوای بودنت در من بیدار و صدای گام هایت
که.................
پر شتاب از من دور می شد
وبوی علف های هرز تنهایی ٬که در زیر قدم هایت به مشام می رسید ....................
غرور م با قطر های اشک آوار شد
وبعد از آن من ماندم وماه وشب های بی ستاره.......