از خویش گفتن ها.....

دلم از دنیا که میگیره بغض هام رو این جا فریاد میکنم..

از خویش گفتن ها.....

دلم از دنیا که میگیره بغض هام رو این جا فریاد میکنم..

حسرت

دیری ست که بغض از نگاه عابران حیا نمیکند.....


و گریه  ؛


خنده های تردید دارش را پشت دیوار بی کسی چال میکند....


اما همیشه


حسرت گلو گیرترین درد واژه ای است که نمی شود فریادش کرد....

غم که می آید، در و دیوار شاعر می شود

در تو زندانی ترین رفتار، شاعر می شود


                                               می نشینی چند تمرین ریاضی حل کنی

                                                خط کش و نقاله و پرگار، شاعر می شود


تا چه حد این حرفها را می توانی حس کنی؟

حس کنی دارد دلم بسیار شاعر می شود


                                                     تا زمانی با توام انگار شاعر نیستم

                                                   از تو تا دورم دلم انگار شاعر می شود


باز می پرسی: چه طور این گونه شاعر شد دلت؟

تو دلت را جای من بگذار، شاعر می شود


                                          گرچه می دانم نمی دانی چه دارم می کشم

                                             از تو می گوید دلم هر بار شاعر می شود....



شاعر:نجمه زارع


تورا سپاس دوست گرامی

بی تو

صدای خش خش برگها؛ گوش احساس را کر میکند....


شاعری هایم پر شده از حسرت...


نابود گرانه باد در باغ می رقصد


ولی هنوز دستان تهی درخت رو به آسمان است......


پاییزآمد

               _ ولی من _



هنوز داغ از تابستانی هستم که بی تو گذشت....


و زیر آفتاب مردادی خیالت ، 


         آنقدر نشستم تا یاد گرفتم:


                                        که بی تو نیز می توان زندگی کرد......

بداهه گوییی....

گویی که بازی کرد بامن


                    _ این چرخ بی احساس بازی گوش _


لنگید درچشمم خیال تو...


    مثل همان بغضی که بلعیدم


             فکر تو در چشم ترم خندید......


                  نبض صدای بغض های تلخ


                            در خوابگاه بی کسی پیچید.....


       شوق تپش های نگاه عشق


                  احساس تردم را نمیفهمید........



شاید نگاه آسمان آن دم


          خیس از نوازش های باران بود...


                    رگ های تاریکی که می خشکید


                                                 زانوی دل تنگ خیالم بود....


با حسرت یک لحظه دیدارت...


           آتش به جان واژه ها پاشید.....



پ.ن 1: عذر نویس برای تمام نبودن ها و بداهه گویی نا زیبایم....


پ.ن2 : بعد تو گفتم یا دیوانه میشوم یا شاعر...


     اما اکنون دیوانه گی هایم بوی شاعری گرفته....




خدایا...

خدایــا ؛

دلـم مرهمــی می خواهــد از جنـس خـودت ......

نـزدیک ،

بـی خطــر ،

بخشنــده ،

بــی مــنت ......

خداحافظی.....

دوستان خوبم سلام...


مدتی نخواهم بود تا با خودم و درد جدید خو کنم...


از لطف و همراهی صمیمانه شما سپاس گزارم..