از خویش گفتن ها.....

دلم از دنیا که میگیره بغض هام رو این جا فریاد میکنم..

از خویش گفتن ها.....

دلم از دنیا که میگیره بغض هام رو این جا فریاد میکنم..

سیاه پوش

ای دل ساده بکش درد، که حقت این است.........


از زمانه بشو، دلسرد که حقت این است............


هرچه گفتم مشو عاشق نشنیدی...................


حالا همچو پاییزبشو ،زرد که حقت این است.............


دیدی آخر دم مردانه به جز لاف نبود...................


بکش!! از مردم نا مرد که حقت این است........



پ.ن:امروز برای دلم عزادارم.....برای دل حسرت کشیده ام  سیاه میپوشم....


..............

در دلم تب و لرز عشق که می پیچد؛



پتوی اندیشه را دور خیالم می پیچم 


                                             تا شاید یادت گرمش کند......


"ها" میکنم سکوت را میان دستانم

   

اما دلم................



بی احساس ترین واژه ی دنیا را حسرت می کشد........

اخم تردید

صورت احساست به اخم های تردیدکه  عادت کنه.....



راحت؛  شونه هاتو بالا میندازی وغرور خاکی تو می شوری.....



یا خنده ی بغض دار ت ؛ دیگه معنی درد نفس کشیدن رو نمی فهمه .......



یا به اون نیش زبونی که تا ته دلت رو می سوزونه ،عادت میکنی....



زخم عفونی بی کسی هم بدون مرهم خوب میشه........


حتی  شونه هات راحت بار حسرتو زمین میذاره و قولنج کمرشو میشکونه......



بعد یه فرهنگ لغت درست میکنی ........



تا واژه هارو اون طور که دوس داری معنی شون کنی.....



فقط کافیه احساس بودنت به اخم های تردید عادت کنه..........


                                                                              همین............

دلت که صبور شد

دلت که صبور شد؛کم کم میشوی شهر بی مسافر.....


آسمان آرزوهایت رنگ حسرت میگیرد و سکوت همیشه حرفی برای گفتن دارد.....


نگاه شرم زده ات که سرخ میشود؛ ناخود آگاه بغض پشت چشمانت مهمانی میگیرد......


ودر تکرار روزها هجاهای انتظار برایت معنا میشود.......


دلت که صبور شد،شانه هایت سخت می شود

 

                                                               برای بدوش کشیدن خاطرات بو گرفته.......

منو.......

من ویک آسمان نیمه ابری                         من و افسانه های بچگانه


من و آواز یک کولی شبگرد                        من و پیدایش شعری شبانه



من از آن سمت تنهایی خورشید                    به سوی شب شتابان رفته بودم


به گوش لاله های سرخ امید                     هزاران حرف را هم گفته بودم



ستاره راز شب میگفت :اما                       صدایش بغض شب را بیشتر کرد


به چشمم هاله های اشک جاری              سکوتم درد را از ره بدر کرد



تنم طوفانی از رویا شد اکنون                   به رویاهاچرادلبسته بودم


میان آبرنگ خواب گم شد                     دوچشمی را که دائم جسته بودم



منم آری؛ولی از من نمانده است             بجزآهی که برلب نقش کردم


سکوتی دائمی اشکی درون سوز             جواب درد شد این آه سردم



..........

امروز هوا به سرمای تردید هایم بود ....مثل حسرت های یخ بسته میماند....


یادت هست؛ وقتی کودک بودیم دانه های برف را می شمردیم  وچشم به آسمان داشتیم ....


خدا خدا میکردیم  تا حسرت ساختن آدم برفی در  دلمان نماند.....


 آن روزها کوچک بودیم وخدا دل کوچکمان رادوست داشت......


اما سالهاست ؛  که آدم برفی نساخته ام....شاید آرزوهایم بزرگ شده است .....



بغض مرگ...

شب و تنهایی و بغض


                                صورتک میکشد از بودن تکراری من......


ودلم ؛شیشه ی باران خورده


                                       - پی تصویر خیال -

                                                            می برد این تن رنجور به تب.....


وای !!امشب دل من.....


                                   تشنه ی خاطره ی باران است.........


و به خود میگوید:

                             " هوس مرگ به چشمم زیباست "


با نفس های ابابیلی مرگ


                                     می برد تا لب گور.......


عطش بغض من امشب ؛    

                                        میرود زیر سوال.......


آخرین وسوسه ی بودن من ... 

                                              مثل اندیشه ی باد.......


                                                          میرود شهر به شهر


میوه ی یخ زده ی احساسم....


                                            طعم تردید نگاهت را داشت......


شب و تنهایی و بغض.....من و یک عالمه درد.....