از خویش گفتن ها.....
دلم از دنیا که میگیره بغض هام رو این جا فریاد میکنم..از خویش گفتن ها.....
دلم از دنیا که میگیره بغض هام رو این جا فریاد میکنم..
فعل مجهول
بچه ها صبحتان بخیر((سلام)) درس امروز فعل مجهول است
فعل مجهول چیست ؟میدانید نسبت فعل ما به مجهول است
دردهانم زبان چو آویزی نهان گاه زنگ می لغزید
صوت ناسازم آنچنان که مگر شیشه برروی سنگ می لغزید
ساعتی داد آن سخن دادم حق گفتار را ادا کردم
تا ز اعجاز خود شوم آگاه ژاله را زان میان صدا کردم
ژاله از درس چه فهمیدی پاسخ من سکوت بود وسکوت
ده جوابم بده!کجا بودی.... رفته بودی به عالم هپروت......
خنده ی دختران وغرش من ریخت بر فرق ژاله چون باران
لیک او بود غرق حیرت خویش غافل از دوست واز یاران
باز هم خنده و همه همه ها تند وتیز میرسید به گوش
زیر آتشفشان دیده ی من ژاله آرام بود وسرد و خموش
آنچه در آن نگاه می خواندم قصه ی غصه بود حرمان بود
ناله ای کرد و در سخن آمد با صدایی که سخت لرزان بود
فعل مجهول فعل آن پدریست که دلم را زدرد پر خون کرد
خواهرم را به مشت سیلی کوفت مادرم را زخانه بیرون کرد
شب دوش از گرسنگی تا صبح خواهر شیر خوار من نخفت
سوخت در تاب وتب براردر من تا سحر در کنار من نالید
در غم آن دو تن دیده ی من آن یکی اشک بود وآن خون بود
مادرم را دگر نمیدانم که کجا رفت و حال او چون بود
گفت ونالیدآنچه باقی ماند هق هق گریه بود وناله ی او
شسته میشد به قطره های اشک چهره ی همچو برگ لاله ی او
ناله ی من به ناله اش نالید که غلط بود آنچه من گفتم
درس امروز قصه ی غم توست تو بگو من چرا سخن گفتم
فعل مجهول فعل آن پدریست که ترا بیگناه میسوزد
آن حریق هوس بود که درآن کودکی بیگناه میسوزد
(سیمین بهبهانی)
پ.ن: داشتم تو خاطرات کهنه گشت میزدم دفتر شعر رو که پر از خاطرات دوستام بود پیدا کردم از خوشحالیم یکی از اونا رو براتون نوشتم
سجاده ی نیاز
شورش دلیرانه ی گناه؛تنم را پیروزمندانه دربر گرفت
خواستم از آغوش سیاهش بگریزم،پایم گیر کردبه ناامیدی وسرخوردم.......
سرگرم بود خودشدم و شکستگی شد زخم ناجورم!!!!
و قتی سجاده ام را پهن کردم .........
دیدم که چقدر پای شکسته ی ایمانم سنگینی میکند
سر به زیر بردم آخردیر گاهیست که فراموش کردم بودنت را......
کاش سجاده ام بوی نیاز نمیداد؛ و پای شکسته ام حسرت به دلم نمی گذاشت
وای چه گنهکارانه چشم به درگاهت دوخته ام
وتو چه مهربانانه نگاهم میکنی......
شرم ازحضور خود دارم ، ولی آمده تا با امید جراحتم را درمان کنم
منجی خواهد آمد
عطش زمین از این همه تباهی سیری نداشت...
و با آمدن ماه !کبودی رخسار زمین خود نمایی می کرد........
مستی واژه هابرای خواب کردن بشریت داستان شب می خواند....
وغافل از اینکه ما دیر گاهی است!خواب پروانه شدن هم نمی بینیم ...
بلوغ جهل آتش در خرمن اعتقاداتمان روشن کرده بود
دیده ی منتظر آبی برای خاموشی کردن نادانی هایمان نمی آورد
و ورد خدایا می خواند....
وقتی آخرین تازیانه ی سکوت برسر تظلم خواهی آدمیت فرود آمد
باورم شد منجی در راه است ....
آهسته تر شعر درد بخوان....
آهسته تر گریه کن ! اینجا همه خوابند٬ رد شوم مرگ احساس
بر دیوار ها خاطره گذاشته است...
وای !کبودی سایه های درد پشت چشمانم پر رنگ شد
باز دیدگانم٬ ماجرای بی خوابیم را به همه خواهد گفت
گره ای کور درگلو دارم که توان فریاد را ازمن گرفته است.....
دیگر برایم نخوان! من تمام اشعار تردیدهای کشنده را ازبهرم
تمام واژه هایش را با قافیه ی سادگی ترانه کردم ودر گوش تنهاییم خواندم ....
تا شاید اندوه هایم کمی بخواب روند.
سینه ام میسوزد از حجم بودن ٬ طنین آتش حسرت پوستم را داغ می کند
تا زنده وار بود خود را تکرار کنم.......
قلبم
بازدلم گرفت٬وقتی که با رفتنت احساسم بازیچه ی اشکهایم شد......
نا خواسته سر به زانو بردم و خود را تنگ در آغوش کشیدم!!!
وای! چقدر تهی شدم از بودن٬ وقتی آخرین نگاهت را تکرار کردم......
وقتی شکسته های دلم را جمع می کردم
کسی را برای بند زدنش نیافتم.........
خواستم رهایش کنم ٬اما٬دلم با صدای غم زد ای خواند......
آری برو- تو نیزبگو بی خیال من!
شب نامه های مرا باد می برد
تاچشم اشک بریزد برای عشق
بی چاره دل! که از خیال تو ٬خوابش نمی برد
حسرت کشیدم و آهم به سینه ماند
لب وا نکردم و در خود شکسته ام
اما چرا تو به جرم شکستگی
پس می زنی مرا- که من از زخم خسته ام
باور کن ای دل تنها وبی کسم
این جا کسی برای تو مرهم نمی خرد
صد بار توبه کردی اما دوباره باز
با اشک های تلخ ز یادش نمی برد.....