نگاه به زن

       هرچه کلنجار رفتم که نگوییم ولی نشد..... 

   روزی درشهر  میرفتم  وفارغ از چونی وچرایی زندگی٫آنچنان چادر میکشیدم  و 

     سربه زیرمی رفتم  که گویی  در زمین آلوده آبی آسمان را جستجو می کردم 

      نگاهم به درون بود وسایه وار از کنار خیابان می گذشتم 

                                                                       بوق بوق بوق.... 

    به صدا شک کردم سر که بالا بردم راننده مرا دعوت  به هم راهی می کرد .....

    سر به تاسف  تکان دادم ورفتم ٬چند قدم بعد مردی که کودک کنار خود را فراموش   

     کرده بودزیر لب حرفی زد که تنم لرزید..... 

   وای چه می شود ؟چرا زن ااینگونه قدر می بیند........ 

    در دل نمی دانم به انچه سینه ام را میسوزاند بخندم یا گریه کنم  

        ویا از این که خدا مرا زن آفریدگلایه کنم.......

غریبه

    عرض کوچه را آنقدر قدم زدم  

    که یادم رفت.... 

    کدام طرف کوچه بن بست بود! 

   حالا از هر سو که بیایی فرقی نمی کند 

                      دیگر برایم غریبه ای .......

پندار زیستن

  پایان راه همان آغازی شد که انتظار داشتم .....

  آینه ی بودنم پر شد٬ ازغباری که خویش را هم نمی شد دید !!!

   فاصله ها-راه ها-تو را از من گرفت 

                                               نه!من تو را از خود گرفتم....... 

        آن زمانی که تپش رسیدن جاری بود 

  ونم ناکی باران بودن٬از ناودانهای عشق پایین می آمد 

   وصلابت قدم های تردید لرزان بود ......

    شکایت و گلایه در کوچه های خلوت ذهن  نبود...

   وسرشاری یادت هر لحظه چون عطر نفس با من بود 

.     

    ........

          ناگاه ندانسته دستم رها شد از بوی ماندنت 

   تو باد شدی  بر گندم زار بی کسیم و شهر به شهر رفتی 

   بعد تو من ماندم  یک کشور بی کسی..... 

   بعد تو من ماندم و ناله هایی که فقط در خود فریاد کردم 

    بغض شد راه دار صدایم  

    وخند های عوام فریبانه و صورتی که....

   سرخ به سراخاب سیلی های درد زده ی یاس می کردم 

   اکنون آنچه در من است 

                                   ذرات پندار زیستن است.....

عطر یاد یار رفته

  وقتی به تقویم نگاه کردم  ٬قطره اشکی بر صورتم لرزید .....

  تشنگی یادت دوباره ذهنم را به بازی سراب  آرزو هایم فرا خواند 

   و در صحرای بی کسی شمیم یادت  

   عطر گلهای له شده در زیر چنگالهای مرگ را نشانم داد...........   

 سولمازم٬باز سالگرد تو شد ..... 

   دوباره با یادت وضو گرفتم 

    گرمای تابستان با داغی که تو بر دلم نهادی برابری ندارد 

   کاش بودی تا برایت به اندازه ی ستاره های آسمان ٬آرزو می کاشتم

آخرین جرعه بودن

   حریصانه  آخرین جرعه های بودن را سر می کشم 

    ومستی خویش را با ناله فریاد می کنم....... 

    در هم آغوشی گرمای مستی 

     دلتنگ٬ قاب عکس شکسته ات می شوم  

    صدایت٬ در کوچه های تنگ وباریک ذهنم می پیچد 

 وباسکو تت باز بر من لبخند می زنی 

     آرامشی یاس آلود٬بغضم را می خورد 

وامیدی پندار گونه٬ دست تنهاییم را می گیرد 

   پرشتاب قدم بر می دارم 

   تا گام های لرزانم دلت را نلرزاند 

   اما اکنون یادم از حضورت مست است 

    و جای نبودنت از گذشته بر رنگ تر .....

                                                     سراب من بیا ! 

تا آخرین جرعه ی بودن را سر بکشم!!!!!