از خویش گفتن ها.....
دلم از دنیا که میگیره بغض هام رو این جا فریاد میکنم..از خویش گفتن ها.....
دلم از دنیا که میگیره بغض هام رو این جا فریاد میکنم..یلدای غم
ای سکوت تلخ شب
دست از دامان این بغض گلو گیرم بکش.......
حسرت این جا خفته است...
در کنار بالشم.....
هیس!!!!
آهسته....
مبادا نیمه شب.............
یاد یلدایی ترین غم را کنی.....
باز آغوشم پر از اندیشه شد........
اشک هایم شعر بدرودت سرود.....
گوش احساسم صدای رفتنت را می شنود..............
دست دل کوتاه شد از بودنت...........
ای مسافر!!!
آب پاشیدم به راهت...........
چشم در راهم هنوز
با خیالت تا ابد..........
ای سکوت تلخ شب...
اشک های بی دریغ!!!
بغض شب خوابید ـ اما ـ باز من
یاد یلدایی ترین غم می کنم.....
سخن استاد
خدایا!
به هر که دوست میداری بیاموز که:
عشق از زندگی کردن بهتر است....
و به هر که دوست تر میداری بچشان که:
دوست داشتن از عشق برتراست.....
درد هزار رنگ
وقتی رخت آرزو هایم در هوای بارانی نبودنت خیس حسرت شد.....
یاد گرفتم :
که چون درخت پیر باغچه ، چشم از آخرین برگ نیز بردارم!!!!
پاییز برای رفتن می شتابد _ و من _
باز صبورانه حجم درد را اندازه میگیرم....
لبخند آه می کشد و دست نوازشگر تردید....
هزار رنگی دردهایم را به رخم میکشد.....
پدرم
در تکرار روزها تو را جایی، جا گذاشتم...لای خاطراتی که عطر کودکی هایم را میداد
آغوش مهربانی هایت گرم بود مثل همیشه و من نامهربانانه بزرگ شدم
فکر نبودنت تلنگری برترکهای جهالت زیستنم زد.....
خواهش دردمند نگاهت در غرور جوانیم سوخت....
من قدکشیم درتو وتو قامتت خمید..
صدایم رساترشد وتو لرزان تر،وقتی چادر عروسیم را به امید بخت سفید در سرم کردی
هنوز تو نگرانی مثل همیشه و من بی خیال از جوانی سراب وارم.......
چقدر امروز دلم درد میکشد حالا که تردید ماندت آزارم میدهد
پ.ن:دوستان خوبم برای پدر پیرم التماس دعا دارم
تصویر عاشورا
تابلوی عاشورا چیزی کم نداشت.....برای تصویر عشق عطش بهانه بود...
شرم حضورعباس تا قیامت برای آب کافیست......
هجاهای عشق شرمگین زینب شد وقتی در مسلخ جز زیبای چیزی ندید....
تصویرمعصومیت که به همراه طفل شش ماهه قربانی شد.....
ولذت شادی از دنیا رفت بعد از قاسم.....
درد بعد از فاطمه شرم حضور داشت .... لیک ....
نمیدانم چرا طفل سه ساله جور میکشید.......
نمازدرمحراب علی از خون سیراب شد .....اما....
تا ابد بی تاب آخرین نماز حسین ماند.....
جهالت آدمی پر رنگ تر شد وقتی که آیه های نور را بر نیزه کرد......
بازی خورده ی احساس....
نگاهم رد زندگی رادنبال می کرد.....
ساده لوحی خیالم رگ های دلم را آزرد.....
یادباور نگاهت چشمانم را بارانی کرد و من........
شوری اشکهایم را با طعم تلخ بغض بلعیدم......
ناخن های حسرت شکست ، بس که ، انتقام جو بردیوار تنهایی چنگ زد....
لیک دیگر نمیدانم دردهایم سنگین تر شدیا شانه هایم ناتوان......
وقتی تو با بازی کلمات احساسم را به سخره گرفتی.....
صدا.....
درآنجا برفرازقله ی کوه دوپایم خسته از رنج دویدن
به خود گفتم که دراین اوج دیگر صدایم را خداخواهدشنیدن
به سوی ابرهای تیره پرزد نگاهم روشن و امیدوارم
زدل فریادکردم کای خداوند من او را دوست دارم،دوست دارم...
صدایم رفت تا اعماق ظلمت به هم زدخواب شوم اختران را
غبارآلوده وبی تاب می کوفت در زرین قصر آسمان را
ملایک باهزاران دست کوچک کلون سخت سنگین راکشیدند
زطوفان صدای بی شکیبم به خودلرزیده در ابری خزیدند
خدادرخواب رویابار خودبود به زیر پلکهای پنهان نگاهش
صدایم رفت وبااندوه نالید میان پرده های خواب گاهش
صداصد بار نو امیدانه برخاست که عاصی گرددوبروی بتازد
صدا میخواست تا پنجه ی خشم حریر خواب او را پاره سازد
صدافریاد میزد از سردرد به هم کی ریزد این خواب طلایی
من اینجا تشنه ی یک جرعه مهرم تو آنجاخفته بر تخت خدایی
مگرچندان تواند اوج گیرد؟ صدای دردمند و محنت آلود
چوصبح تازه از ره باز آمد صدایم از صدادیگرتهی بود
ولی اینجابه سوی آسمانهاست هنوزاین دیده ی امیدوارم
خدایا!این صدا را می شناسی من اورا دوست دارم ،دوست دارم
فروغ فرخزاد