آتشی از حسرتها بر افروخته ام...
تا خیالت گرم شود از نابودی من....
وقتی سردم می شود......
در اجاق آرزو ها قدری هیزم تردید میرزم و آه میکشم....
آخر سینه می سوزد....
وقتی دود آرزو هایم در چشمم میرود...
آسمان می گیرد و زمین تشنه ترین نغمه ی دلتنگی را
زیر لب می خواند......
خاک احساس من امروز ترک دار تر از هر روز است.....
و دل- تب زده ام - عطش قطره ی باران دارد.....
دلم اینجا تنهاست....مثل آن بغض فرو خورده ی عشق
"که نه می بارد ونه می گذرد"
هوس ابر به باریدن نیست .....شاید او نیز چومن دل تنگ است
بعد از مدتها کودکی کردم،یادم رفت جان کندن زیستن را.....
وقتی دستان کودکانه ات را گرفتم به من معصومانه نگاه کردی ...گرمای تو در من پیچید
و سرشار شدم از تو...خندیم نه نقاب زده ....از سر هیجان کودکانه...با تو دویدم...
آخر بودن شدتوان زیستنم....
شادم به شادیت...دخترم
پ.ن:با این بیماری که داشتم دخترم منو وادار کرد برای تشویق تیمشون برم.تو مسابقه فوتسال اول شد.
و منم یاد گرفتم گاهی باید کودکی کرد...