سکوت پچ پچ کنان عطش گیاه وارم را نجوا میکند....

ققنوس یادت می سوزد و دوباره درمن زاده می شود

و دراین تکثیر.....

پای احساسم را به اندازه ی گلیم خواستنت دراز میکنم.....

سیاوش وار برای تهمت  هم آغوشی با رویاهایت

میان آتش حسرت می روم ......

و تمام امیدم  اشک هایی می شود که برای بارانی شدن

التماس ابرهای سیاه بغض را می کند.....

ساحل سرد بی کسی...

های، رویایی ترین اندیشه ی تردید من!!!!

اندکی در من بمان......

یادتو دریایی از احساس بود....

..........

باخیالت غرق رویا می شدم

لیک امواج سکوتم می کشید

قایق حسرت به سمت یاد تو........

و نگاهت....

یک قرار تلخ با طوفان بغضم بسته بود.....

.....

درغروب حرفهای ناتمام

رنگ شعرم ،خیس حسرت میشود...

ساحلم

آغوش سرد بیکسی است.....

اندکی در ساحل سردم بمان.....

دست هایم بوی چیدن میوه های نارس را میدهد.......

مثل هوس گناه آلودی حوا.......

مثل رویش گیاه و تجربه ی نخستین دیدارش با آفتاب.....

ودلم در این میان

ترش ترین حادثه ی عشق را ویار می کند.....

کودک خیال

درآغوش خیال های وحشی بودنت را احساس کردم....

تارهای صدایم به شکل بغض آلودی

                                                    - سکوت کرد -

و رد خیس آرزو دست نوازش بر پوستم کشید....

یادم افتاد....

دیرگاهی است رویاهایم کودکی نکرده است...

طفل احساسم شیطنت آمیز خندید.....

وقتی سراب وار از آرزوی بودنت سرخورد......

درد ادمیزاد...

آدمیزاد را، شهاب سنگ آسمانی نمی کشد...

بیماری ریشه اش را نمی کند....

حتی!!

جنگ هم آن چیزی نیست که نسلش را منقرض کند...

آدمیزاد را «فکر و خیال» است که نابود می کند....

دلم گرفته

دلم گرفته ، کسی حال من نمی فهمد.....

                                 سکوت برای شکستن بهانه میگیرد

                                    و بغض ، به لهجه ی بودن ترانه میخواند

                                        صدای ترد شکست غروردر هوا پیچید.........

                                            وبوی پختن حسرت بروی آتش دل..........

                                                چقدر مثل ، شعرهای بی ردیف شده ام.....

                                                       و قافیه دار ترانه های تهی.......

دلم گرفته جماعت !!!

                                نگاه برلب خندان من نکنید.....

                                      پریده از قفس سینه آرزوهایم.....

                                         برای پر کشیدنم امشب کمی دعا بکنید.....

 " گاهی "

آنچنان نیشی ،از کسی  میخوری که باورت نمیشود

 قرار بود نوش ات باشد...

تقدیم به عزیز ترینم

از قاب چشمانت عکس نگاهت را دزدیدم

دیوار رویاهایم تصویر تو را کم داشت....

اما.....

عکس لبخندت را

تا کردم ، و در جیب حسرت هایم گذاشتم....

تا وقتی بغض برایم خط و نشان کشید

سیر نگاهش کنم....

پ. ن:تقدیم به تو که گاهی یادم میاندازی باید نفس بکشم.