از خویش گفتن ها.....
دلم از دنیا که میگیره بغض هام رو این جا فریاد میکنم..از خویش گفتن ها.....
دلم از دنیا که میگیره بغض هام رو این جا فریاد میکنم..
یادت هست؟؟؟؟؟
هجاهای شعر م با ضربه های سنگین آوار شد......
دلم به یکبار ه با آخرین درد کاری، قد خم کرد...
دیشب بغض فرو خورده ام بارانی شد ، وقتی بالشم خیس حسرت بود....
چه گناه درد ناکی بود ماندن به یاد کسی که به یادت نمی آورد.....
آدم برفی.....
زمستان است و آسمان سوز برف دارد...
آدم برفی خیالم از بس آرزوی دیدنت را داشت.....
دل یخ بسته اش در زیر تابش حسرت آب شد......
آخرین ریشه های خویش را می سوزانم .......
تا دود بودنم به چشم تو نرود........
حال من
قطره ای از باران ...
حال من را پرسید ...
بی رمق می نالم :
بی خبر تر از درد ...
تشنه تر از خورشید ...
گمشده در غربت ...
بغض هایم پوسید ...
باز هم دلتنگم ...
مثل هر آدینه ...
خنجری در سینه ...
سرخ از غربت دیرین غروب ...
چشم باران شده بر حالم دلم بارانی ...
حالتی بحرانی ...
باز هم پرچم هشدار زدم بر ساحل ...
که به دریا نروید ...
قلب من طوفانی است ...
پ.ن:برداشتی از وبلاگ صهبانا
هوای تو
دلم باز بی احتیاطی می کندو هوای آمدنت را کرده است.......
باز کودکی می کنم و به آرزو هایم دل می بندم......
بهانه گیر می شوم پای می کوبم.......
و گاهی......
زانوانم را درآغوش می گیرم وسکوت را خیره خیره تماشا می کنم......
نگرانت که می شوم ....
بغض می کنم وتاصبح چشمان خواب آمدنت را می بیند.....
نا امید که می شوم...
نگاهم آه می کشد و دستانم آغوشی می شود برای اشکهای بی پناهم......
هوای تو که به سرم میزند
احساسم شاعر میشود.......