از خویش گفتن ها.....
دلم از دنیا که میگیره بغض هام رو این جا فریاد میکنم..از خویش گفتن ها.....
دلم از دنیا که میگیره بغض هام رو این جا فریاد میکنم..اشتیاق
بگذار سر به سینه ی من، تا که بشنوی
آهنگ اشتیاق دلی درد مند را
شاید که بیش از این مپسندی به کار عشق
آزار این رمیده ی سر در کمند را
بگذار سر به سینه ی من،تا بگویمت
اندوه چیست؟
عشق کدام است؟
غم کجاست؟
بگذار، تا بگویمت
این مرغ خسته دل
در هوای تو
از آشیان جداست
بیمار خنده های توام
بیشتربخند....بیشتر بخند
خورشید آرزوی منی
گرمتر بتاب...گرمتر بتاب
فریدون مشیری
عشق ممنوع
عشق را ممنوع کنید، در شهر ما مرسوم نیست
با هویت های مجهول زمینی
ساز نیست.....
فصل فصل عشق را استاد هستی مشق کرد....
لیک شاگردی ،
در این کمیاب راه استاد نیست....
گاه گاهی
کولی حسرت بدوش بی کسی....
عشق وار ،نیشی به تلخی های تردید دلم می افکند
تا بگویم:
عشق را ممنوع کنید در شهر ما مرسوم نیست....
اغوش خیال
درآغوش خیالت گرم می گیرد
تن اندیشه ی افکار بودن های پر تکرار شور انگیز......
صدایت باز میپیچد..
درون شهر بی رویا
ومن آبی ترین شعر سکوتم را
به گوش یاس های ترد و بی احساس
- میخوانم -
و پژواک هزاران واژه می پیچد......
ولی دل، با خیال وحشی تردید در جنگ است...
اشک
آسمان و زمین را به هم میبافم ، تاخیانت باورهایم رالمس نکنم......
ولی دیشب....
پای اشک در چشمم شکست....
ومن...
صدارا پشت آخرین هق هق بغض ، خفه کردم
چه جنایتی شد!!!!
هنوز دستانم بوی اشک میدهد....
و چشمانم سرخ است.....
.
ازمن مخواه که با سکوت گفتگو کنم
هرشب تمام یادتورا درگلو کنم
بامن مگو چراشوق ترانه مرد؟؟؟
بگذار تا ابد به دل خویش بازگو کنم
بغض صدا شکست و لبم آه می خرید
درسینه خاطرات تو را جستجو کنم
وقتی شکسته های دلم زیر پای توست
آرام تر برو که زمین رفت و رو کنم
کابوس های تنهایی
ذهنم با عرق سرد یک کابوس پر تکرار از خواب پرید...
بوی تند سیگار سمت نگاه باز پنجره بود!!!!
و تلنگر تردیدوار اشباح بی صدا ،سکوت شبانه ام را بلعید......
هجوم اوهام،اندیشه ی خواب را از چشمانم ربود
والتماس حسرت دار یک بغض،نفس ثانیه هارا گرفت
آغوشم را پر می کنم از تنهایی و ......
بانگاه جغد وار به مهمانی خواب های بی ستاره می روم