صدا.....

درآنجا برفرازقله ی کوه                            دوپایم خسته از رنج دویدن

به خود گفتم که دراین اوج دیگر                  صدایم را خداخواهدشنیدن

به سوی ابرهای تیره پرزد                           نگاهم روشن و امیدوارم

زدل فریادکردم کای خداوند                         من او را دوست دارم،دوست دارم...

صدایم رفت تا اعماق ظلمت                      به هم زدخواب شوم اختران را

غبارآلوده وبی تاب می کوفت                       در زرین قصر آسمان را

ملایک باهزاران دست کوچک                        کلون سخت سنگین راکشیدند

زطوفان صدای بی شکیبم                          به خودلرزیده در ابری خزیدند

خدادرخواب رویابار خودبود                      به زیر پلکهای پنهان نگاهش

صدایم رفت وبااندوه نالید                       میان پرده های خواب گاهش

صداصد بار نو امیدانه برخاست                 که عاصی گرددوبروی بتازد

صدا میخواست تا پنجه ی خشم                حریر خواب او را پاره سازد 

صدافریاد میزد از سردرد                      به هم کی ریزد این خواب طلایی

من اینجا تشنه ی یک جرعه مهرم             تو آنجاخفته بر تخت خدایی

مگرچندان تواند اوج گیرد؟                    صدای دردمند و محنت آلود

چوصبح تازه از ره باز آمد                          صدایم از صدادیگرتهی بود

ولی اینجابه سوی آسمانهاست                هنوزاین دیده ی امیدوارم

خدایا!این صدا را می شناسی                 من اورا دوست دارم ،دوست دارم

                                                                    فروغ فرخزاد