از خویش گفتن ها.....
دلم از دنیا که میگیره بغض هام رو این جا فریاد میکنم..از خویش گفتن ها.....
دلم از دنیا که میگیره بغض هام رو این جا فریاد میکنم..
شبهای بی ستاره..............
دلم عجیب هوای درد داشت !!!
وقتی دلشوره ی بودنت گلوی بغض نفس هایم را گرفت !
چه دودی از دلم برخاست ٬وقتی عطش یادت ٬از رفتن سیراب شد
چه اندو زده نگاهت کردم ٬تا پنجره ی چشمانت را بر من نبندی
نجوای بودنت در من بیدار و صدای گام هایت
که.................
پر شتاب از من دور می شد
وبوی علف های هرز تنهایی ٬که در زیر قدم هایت به مشام می رسید ....................
غرور م با قطر های اشک آوار شد
وبعد از آن من ماندم وماه وشب های بی ستاره.......
تمام بود من!
وقتی پای دلم شکست٬تکیه بر عصای بی کسی هایم زدم و ایستادم
غافل از این که....
موریانه ها٬ سایه ی بودنم راجویده بو دند !!!!
دست تردید را گرفتم تا باز سًر نخورم
ولی.....
نیش عقرب وارحرف های مردم ریشه هایم را سوزاند
سکوت٬ حجم بودنم را گرفت
وبرای فریاد٬ انعکاس درد شد
تمام بود من ........
انتظار
وقتی یادت بازیچه ی کودکانه ی ذهنم شد
عکس بی کسی هایم را در آغوش گرفتم و روزهای رفته راشماره کردم .....
سیلی درد ناک یادت اشکهایم را سوزاند!!!
وچشم های منتظرم راه را پایید
میدانم! که نا امیدانه درد می کشم ٬آخر همین یاد مرا خواهد بلعید .....
سر به شانه های دنیا گذاشتم ٫تا درگوشش نجواهای دلتنگی را فریاد کنم ..
آخر دنیا ٬آنقدر کم شنواست که تا فریاد نزنی نمی شنود!!!
شایدهم می شنود٬ اما خود را به نشنیدن زده است....
شانه بالا می اندازم !
ومی دانم دنیا نیز وقتی صدایم را شنید ٬چنین کرد ...........
من عادت کردم به بی تفاوتی او...
واونیزهمچنین به گلایه های من
چه تسلسل ویرانگری بود
لحظه های عمرم
دربرابر پوچی دنیا........
