میخواهم.....

میخواهم باز فریاد شوم ٬ولی ٬میدانم بغض آخرین امید صدایم را از من  

خواهد گرفت...... 

میخواهم باز برای دشت دلم باغ گل بکارم اما میدانم حرارت داغ دل  

نخواهد گذاشت..... 

میخواهم دیوار بلند بی کسی هایم را بشکنم ٬اما ٬تردیدماندنت برایم  

مجالی نخواهد گذاشت.... 

میخواهم درد هایم را برایت بنویسم٬اما٬اشکهایم تمام نوشته هایم  

 راپاک می کند... 

میخواهم باز امیدوار به آمدنت باشم٬اما٬جاده هاتورا برای همیشه از  

من خواهند گرفت..... 

میخواهم خود را ققنوس وار  در آتشی که تو بر دلم افروختی      

بسوزانم ونیک  میدانم آنچه از من زاده خواهد شد 

حسرت نابود شده ای است که من هر روز تکرار می کنم...........  

گندم زار بی کسی

   دست نوازشگر باد 

    روی موهای طلای گندم زار کشیده می شد 

   خوشه های زرد٬ با وزش باد خش خش می کردند   

   رقص موج وار گندم  ها٬خوشه چینی را یاد باغبان انداخت 

    ..... 

   باز باید درو کند ٬آنچه کاشته است. 

    دوباره در خود رفتم ٬یا شاید ٬رقصیدن خوشه ها مرا  به یادت انداخت ؟؟؟!!!

    آن زمانی را که من روی زرد خویش را 

     با پیچ وتاب رقص گونه ی سازت رنگ می کردم 

     تا کشته ی دردی را که باغبان در دلم کاشته بود  

                                                                                  -باردهد- 

        صبورانه٬ با تمام بی آبی ها در فصل گرم بی کسی ساختم 

     روی زرد خویش را تکذیب می کنم 

      تا هم رنگ شکوه هایم نباشم .....

   نابودشد کشته  من !دل به گندم زاری سپردم که روزی  

                                 خرمن خرمن  از آن عشق درو می کردم ......

مناجات

  خدایا با من چه کردی؟؟؟ 

  میدانی ! مرا به تراوش ترش گونه ی واژه ها دعوت می کنی؟؟؟

    کلمات جهالتم را به رخ کشیدند 

    وتوهمچنان مهربانانه نگاهم می کنی .....

    تو در من پر شدی و عطر نفس هایت٬ جاری  

   ومن تهی زده از افت نداشتنت ٬چنگ بر خویش می کشم 

   گستاخانه به غیر رو کردم و تو صبورانه چشم به راهم ماندی 

  بتی از یاد واره هایم ساختم و هر ثانیه پرستیدمش 

      تو دم به دم به یادم بودی ومن ٬روز به روز از یادت غافل 

        چه تلنگری شد وقتی ابراهیم وار بت شکستم!!! 

                          خدایا......... 

             دستم بگیر تا باز عکس لبخندت ترک بر ندارد......

پایان عذاب زیستن...

     مرگ را باور کردم  با بوی تعفن  خیاتنش 

   بر بالای گور خویش ایستادم وکفن پیچی لحظه های بودن را تماشا کردم  

   بدنم حسرت وار چنگ بر گور میزدو خاک٬ بودنم را محکم تر در آغوش می کشید

    صدایی شیرین٬ تلقین  می خواندومن آرزو هایم را خفته می دیدم ...

     چه لبخند شیرینی شد٬ پایان عذاب زیستن 

     دیده آرام بستم  وسایه ها دور و دورتر شدند 

   مور  های همنشین ٬غرورم را به تاراج بردند 

         و...... 

              چه تلخ است! خیانتی بنام زیستن.....