از خویش گفتن ها.....
دلم از دنیا که میگیره بغض هام رو این جا فریاد میکنم..از خویش گفتن ها.....
دلم از دنیا که میگیره بغض هام رو این جا فریاد میکنم..زمین گیر زمین
پیکر خاکی من
از زمین بیزار است....
کاش....
وقت مردن ،تن به مهمانی این خاک نداد
دل به دریا زده ام.....
تن فرسوده کنون ،طعمه ی کوسه ی دریا بکنید.....
یا که....
تابوت مرا سوی افلاک دگر چال کنید........
کاش در لحظه جان کندن من
بادتندی جسدم را میبرد.....
هوس خاک به بلعیدن من
مثل بغض احساس
تلخ و نازیبا بود.......
غضب آلوده زمین میخندد
زیر لب میگوید:
پای در لغزش بودن ، گیر است.....
رستاخیز
بوی رستاخیز میدهم......
ازهمان هایی که نه دود دارد نه آتش......
جان میدهی تا ازنو بنا شوی......
ریشه هایم از خواب زمستانی پرید.....
آهک احساسم سنگ شد.....
تا باورهای یخ زده ام با دروغ بهار گرم شود....
شاید درخیال آینه شبیه خود شوم......
کمی پیر تر...کمی شکسته تر.....
چقدر امروز شانه ی بی تفاوتی هایم درد میکرد.......
وقتی پشت عینک آفتابی
آخرین قطره های دود زده ی بغضم را سکوت کردم.......
نگاه ترک دارم شکست.....
و حسرت بوی طعم تلخ بودن را به رخم کشید....
تبریک میلاد نور
همه هست آرزویم که ببینـــم از تو روئی
چه زیان ترا که من هم برسم به آرزوئی؟
به کسی جمال خود را ننموده ای و بینم
همه جا به هر زبانی بُوَد از تو گفتگوئی
به ره تو بسکه نالم، زغـــم تو بسکه مویم
شده ام زناله نا ئی، شده ام ز مویه موئی
همه خوشدل اینکه مطرب بزند به تار چنگی
من از آن خوشم که چنگی بزنم به تار موئی
چه شود که راه یابد سوی آب تشنه کامی؟
چه شود که کام جوید، زلب تو کـــــــامجوئی؟
میلاد منجی نور مبارک...
خالی از تو
چندی است که خالی شده ام....
از بودن
از تردید...
نوعی بی حسی تلخ
ویا دردی که شورش را درآورده است....
موریانه ها تابوت بودنم را می جوند....
ودر عالم ارواح خود را به زنده ها پیوند می زنم...
خلسه ای بی احساس _ خشک و بی روح _ شبیه سایه ی تو!!!
پر از تکرار هایی که بوی از ،خاطره ، ندارد
نامت که می برم!!!!
سر به سر واژه ها که می گذارم
بی هوا !!!!
آغوش ذهنم پر از حروف اسم تو می شود.....
چقدر .....
با کلمات بازی میکنم
تا قند در دل واژه ها آب نشود بعد از نوشتن نامت......
ولی همیشه بهانه ی نامت آشوبگر نگاهم میشود....
بودن تکراری...
قصه ی تلخ مرا باورکن!
جبر بودن
نفس زیستنم روی زمین...
و هوایی که پرازیاد تو بود................
لحظاتم خالی ونگاهم بیرنگ.......
لغزش شورعرق، روی زخم حسرت...
وعطشناک ترین دردگلوسوز هوس.......
مثل ظهر مرداد
ذهن تب کرده ی من !
خواب تردید به چشمش افتاد....
مستی روح ، تن خسته به زنجیر کشید
وقفس ساخت ازاین بودن تکراری من.........
قصه ی تلخ مرا باورکن......
دلم عجیب هوای درد داشت !!!
وقتی دلشوره ی بودنت گلوی بغض نفس هایم را گرفت !
چه دودی از دلم برخاست ٬وقتی عطش یادت ٬از رفتن سیراب شد ....
چه اندوه زده نگاهت کردم ٬تا پنجره ی چشمانت را بر من نبندیi......
نجوای بودنت در من بیدار و صدای گام هایت
که.................
پر شتاب از من دور می شد
وبوی علف های هرز تنهایی ٬که در زیر قدم هایت به مشام می رسید ....................
غرور م با قطر های اشک آوار شد
وبعد از آن من ماندم وماه وشب های بی ستاره.......