از خویش گفتن ها.....
دلم از دنیا که میگیره بغض هام رو این جا فریاد میکنم..از خویش گفتن ها.....
دلم از دنیا که میگیره بغض هام رو این جا فریاد میکنم..تسلیت
آنای خوبم..
هنوز از مطلبی که خواندم گیجم......
تسلیت تنها واژه ای است که میتوانم برایت بنویسم ...
وشانه هایی که کاش در آغوش میگرفتم تا حجم دردهایت را کمی سبک میکرد...
دوست خوبم مرا درغم خود شریک بدان.....و باز صبور باش!!!
خدایا... چند؟؟؟؟؟
با خدامی گویم...
قیمت خوبی چند؟
دل سرما زده را
با امیدی، بفروشی به کسی یعنی چند..
خواب خوش خنده ی خوش سیری چند؟
لب خندان ... چشم بی اشک ...خدا، یعنی چند؟؟؟؟
ای خدا !!
من زمین را دیدم تو دوباره نگهی دیگر کن...
هیچ کس شکل تو نیست....
هیچ کس رنگ تو نیست ...
قل هو الله احد.....
توهمان تنهاییی ...
از خودم میپرسم...
من چرا تنهایم؟؟؟
قیمت نوع بشر درجهانی که تو افراخته ای
باز تخفیف حسابی خورده است......
ودلم می سوزد
که چرا بازتو ادم ها را
می فرستی به زمین...
هوای حسرت...
باز یادهایت را شانه میکشم...
گره های نبودنت با درد هم باز نمیشود...
سفید می شود موهای خیالم.......
وقتی شقیقه های سرم تیر میکشد،رد نگاه تورا خوب حس میکنم....
ولی اصطکاک تردید ، دست از سرم بر نمیدارد.....
واندیشه خواستنت گیره ی موهای ذهنم......
چقدراین روزها هوای حسرت گرفته ام....
اوزان عشق
هجاهای عشق کمر احساس راشکست!!
و نگاه بی عاطفه ؛
تن یخ بسته ی واژه ها را در آغوش کشید......
ودر بالاترین قله های تنهایی.....
دل ، درگیر صامت ها و مصوت های بغض میشود......
کوتاه نمی آید اشک....
بلند میشود آه........
زیر اوزان عشق.....
تا مبادا!
دل ازپس روزهای بی تو بودن برنیآید.....
نگاهم کن
نگاهم کن!!!
نه فقط نگاهی از سر نگریستن ...
من از تو نگاهی میخواهم به اندازه دیدن ......
به من لبخند بزن !!!!
نه لبخندی به معنای نیشخندمن از تو لبخندی میخواهم به وسعت
قهقه زدن.....
با من گام بردار!!!
فقط به اندازه توان گام های من
من از تو گامهایی نمیخواهم به معنای دور شدن
می خواهم با تو یکه تاز آسمانها باشم......
می خواهم در هفت آسمان چشمان تو بر بال عشق بنشینم
و پرواز کنم نه پروازی به معنای فرود آمدن
من از تو پروازی میخواهم تا بینهایت آسمان عشق و بودن.....
پ.ن:برای تغییر اماده میشوم.....شاید این تلنگری باشد ......
بیا مادر...
بیا مادر درآغوشم بگیر!!!
آری منم ، آن طفل بازی گوش ....
همان بازیچه ی تقدیر.....
همان عصیان گری که شعرهای کودکی می خواند......
بیامادر....
برایم قصه گویی کن!!!
که من سرشارم از خوابی که بیداری نمی خواهد.....
پری های که می گفتی شبیه دیو می خندند.....
ودستان عروسک ساز رویاها
شبیه روزهای بی کسی ها شد......
وتو آرام می بوسی و با تردید می پرسی؟؟؟!!!
که من لبخندشادی میزنم برغم؟؟؟
ویا
موی سفیدم را که میبینی.....
نشان از دردهایم میدهد یا نه؟؟!!
ولی مادر نمیدانی....
چگونه باسکوت خانه مانوسم.......
چگونه شعله ی حسرت درون سینه میسوزد....
تنم سرد است و بوی درد می پیچد درون استخوان هایم .......
بیا مادر که من محتاج یک حسم......
پ.ن:مادرم نمیدانم چگونه دیشب تاب آوردم و برای درد هایت نگریستم
نگاه معصومت هنوز در اشکهایم جاری است....
التماس دعا!مادرم بسیار بیمار است و تاب نوشتن ندارم
ن