درلابه لای خوابهای کودکیم بزرگ شدم....
رویای تشنه ی بلوغ سراب آرزوهایم شد
و من درست زمانی بزرگ شدم
که مادر برای خواباندن دردهایش برایم لالایی میخواند...
وشاید وقتی....
شکوفه های سیب حیاطمان با اندک تلنگری ریخت...
یا وقتی بوی شب بوها خوابم را عطر آگین کرد....
یا بین دعای نسترن که بر سجاده ی پدر می ریختم.....
خواب آشفته ای بود...
اما حیف بزرگ شدم
من درجایی زندگی میکنم:
که شاعرانه _ به هوس سیبی _ تکه های غرور را
پای احساسی گنگ چال میکنند....
و مترسک می سازند تا دل دانه گرم شود به روییدن ......
غافل از این که ریشه های دانه زمین گیر شده اند!!!!
درجایی زندگی میکنم :
که خیال وقتی بهاری میشود می بارد...
مردمانش مانند بغض گیر کرده اند
میان مشتی خاطرات خیس
که بی رحمانه ، وسوسه ی خیال خوابشان را می آشوبد.....
چه مردمان غریبی دارد زمینم......
پ . ن : دوستان از این همه نبودن شرمنده ام
غصه هایت که ریخت، تو هم همه را فراموش کن
دلت را بتکان
اشتباهایت وقتی افتاد روی زمین
بگذار همانجا بماند
فقط از لا به لای اشتباه هایت، یک تجربه را بیرون بکش
قاب کن و بزن به دیوار دلت ...
دلت را محکم تر اگر بتکانی
تمام کینه هایت هم می ریزد
و تمام آن غم های بزرگ
و همه حسرت ها و آرزوهایت ...
باز هم محکم تر از قبل بتکان
تا این بار همه آن عشق های بچه گربه ای هم بیفتد!
حالا آرام تر، آرام تر بتکان
تا خاطره هایت نیفتد
تلخ یا شیرین، چه تفاوت می کند؟
خاطره، خاطره است
باید باشد، باید بماند ...
کافی ست؟
نه، هنوز دلت خاک دارد
یک تکان دیگر بس است
تکاندی؟
دلت را ببین
چقدر تمیز شد... دلت سبک شد؟
حالا این دل جای "او"ست
دعوتش کن
این دل مال "او"ست...
همه چیز ریخت از دلت، همه چیز افتاد و حالا
و حالا تو ماندی و یک دل
یک دل و یک قاب تجربه
یک قاب تجربه و مشتی خاطره
مشتی خاطره و یک "او"...
خـانه تـکانی دلـت مبـارک
دلم تنگ است و بغض بهانه می تراشد
حسرت گیسوان خیال را میبافد
وکنج دیوار، تمام پشت گرمیم میشود...
یادت زیر لب زمزمه میکند:
"بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم"
"همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم"...
بغض ابیات بعدی را میبلعد....
اما، تو بی خیال بودنم بلند میخوانی
"از این عشق حذرکن،لحظه ای چند براین آب نظر کن".....
آشوب خواستنت دل را می آشوبد
واز ناودان نگاهم احساس میبارد
وقتی خاطراتت دست دلتنگی هایم را میگیرد
کسی نمیداند "بی تو به چه حالی من ازآن کوچه گذشتم"....
دلم گاهی میان بغض های ترش امید
هوس دار نگاهی میشود
از عشق لبریز
ولی باخنده های تلخ امید
گل لبخند هم بر گونه خشکید....
دلم گاهی که میگیرد برایت
کمی آغوش میخواهد زهستی
که از سرمای بی احساس تردید
دمی آسود از تن ها بخوابد
ولی....
اندیشه های تار بسته
به سر گویی هوای خام دارد
دلم مسموم شد ازخاطراتی
که هر لحظه برایم نسخه پیچید
بهانه میتراشد چشم هایم
دلم گاهی که میگیرد برایت !!!!
بیا دست دردست هم شعر های کودکانه بخوانیم
شعر عمو زنجیر باف...
و تو دلم را پشت کوهها ی بلند بیانداز....
قول میدهم!
دیگر هرگز آرزوی داشتنتش را هم نکنم