از خویش گفتن ها.....

دلم از دنیا که میگیره بغض هام رو این جا فریاد میکنم..

از خویش گفتن ها.....

دلم از دنیا که میگیره بغض هام رو این جا فریاد میکنم..

بی تو

صدای خش خش برگها؛ گوش احساس را کر میکند....


شاعری هایم پر شده از حسرت...


نابود گرانه باد در باغ می رقصد


ولی هنوز دستان تهی درخت رو به آسمان است......


پاییزآمد

               _ ولی من _



هنوز داغ از تابستانی هستم که بی تو گذشت....


و زیر آفتاب مردادی خیالت ، 


         آنقدر نشستم تا یاد گرفتم:


                                        که بی تو نیز می توان زندگی کرد......

بداهه گوییی....

گویی که بازی کرد بامن


                    _ این چرخ بی احساس بازی گوش _


لنگید درچشمم خیال تو...


    مثل همان بغضی که بلعیدم


             فکر تو در چشم ترم خندید......


                  نبض صدای بغض های تلخ


                            در خوابگاه بی کسی پیچید.....


       شوق تپش های نگاه عشق


                  احساس تردم را نمیفهمید........



شاید نگاه آسمان آن دم


          خیس از نوازش های باران بود...


                    رگ های تاریکی که می خشکید


                                                 زانوی دل تنگ خیالم بود....


با حسرت یک لحظه دیدارت...


           آتش به جان واژه ها پاشید.....



پ.ن 1: عذر نویس برای تمام نبودن ها و بداهه گویی نا زیبایم....


پ.ن2 : بعد تو گفتم یا دیوانه میشوم یا شاعر...


     اما اکنون دیوانه گی هایم بوی شاعری گرفته....




خدایا...

خدایــا ؛

دلـم مرهمــی می خواهــد از جنـس خـودت ......

نـزدیک ،

بـی خطــر ،

بخشنــده ،

بــی مــنت ......

خداحافظی.....

دوستان خوبم سلام...


مدتی نخواهم بود تا با خودم و درد جدید خو کنم...


از لطف و همراهی صمیمانه شما سپاس گزارم..

ای آینه...

ای آینه دروغ نگو


می شناسیم؟؟!!!


آری،  منم نگاهی دوباره کن......


این چشم خسته که در انعکاس توست...


صیاد وار هزار عاشق خسته به بند داشت......


اما.....


نگر که از آن شور و شیطنت....


دیگر نمانده به سر شوق تازه ای......


این گونه های زرد به سیلی دوباره سرخ شد


تا آینه به زیر لب نگوید


نمی شناسمت!!!!؟؟؟


در چال خنده ام که به حسرت شکفته شد.....


تردید بودنم ، دوباره گلو چاک میکند...


وقتی که شانه می کشد به سرم درد تازه ای


دیگر نپرس موی سفید ت برای چیست؟؟؟؟؟


ای آینه


در انعکاس درد دار نگاهت سکوت بود.......


وقتی که من شبیه خودم نیستم...



دخمه ی یاد

دیگر شبیه بهانه هایم نیستی.....


بی دلیل بغض میکنی، ته گلو.......


مثل چمدانت که میل گردشگری دارد


برای رفتنت کفش هایت را جفت میکنم....


فقط کاش!!!


خیالت برای ماندن کمی از دخمه بیرون میزد....

بیا مادر

بیا مادر درآغوشم بگیر!!!


آری منم ، آن طفل بازی گوش ....


همان بازیچه ی تقدیر.....


                              همان عصیان گری که شعرهای کودکی می خواند......


بیامادر....


برایم قصه گویی کن!!!


که من سرشارم از خوابی که بیداری نمی خواهد.....


پری های که می گفتی شبیه دیو می خندند.....


ودستان عروسک ساز رویاها


                                     شبیه روزهای بی کسی ها شد......


وتو آرام می بوسی و با تردید می پرسی؟؟؟!!!


                                      که من لبخندشادی میزنم برغم؟؟؟


                 ویا


                                موی سفیدم را که میبینی.....


                                                         نشان از دردهایم میدهد یا نه؟؟!!


ولی مادر نمیدانی....

                               چگونه باسکوت خانه مانوسم.......


                               چگونه شعله ی حسرت درون سینه میسوزد....


تنم سرد است و بوی درد می پیچد درون استخوان هایم .......


بیا مادر که من محتاج یک حسم......



پ.ن:مادرم نمیدانم چگونه دیشب تاب آوردم و برای درد هایت نگریستم


نگاه معصومت هنوز در اشکهایم جاری است....


التماس دعا!مادرم بسیار بیمار است و تاب نوشتن ندارم


مــی دانـــی

اگـــر تو را آرزو می کنم

برای ِ بـی آرزو بودن ِ من نیستـــ !!

شــایـــــد

آرزویــی زیبـــاتــر از تـــ ــــو ســراغ ندارم ...



پ.ن:نشانیم عوض نشده...هنوز هم در این خانه ام...فقط زندگی نمی کنم...