از خویش گفتن ها.....

دلم از دنیا که میگیره بغض هام رو این جا فریاد میکنم..

از خویش گفتن ها.....

دلم از دنیا که میگیره بغض هام رو این جا فریاد میکنم..


دردهایم خسته تر از آنند که زخمی ام کنند!...


مثل هنجار اندیشه های تلخ


که رگ خواب سکوت را می شناسند


و می چسبند


به نفس های بغض دار


تا به من بفهمانند _ چقدر این "درد" ها خسته اند _



دل دل که می کنی......


برای رفتن!


من می مانم و مشتی احساس ...


که می پاشمش


به پای گنجشک هایی که برای _ ماندن _ تردید دارند...


فقط ...


نمیدانم حس دوست داشتنت را


پای کدام کلاغ پیری بریزم ، که تا آخر قصه هایم به خانه اش برسد




مادرم

ای کاش آهنگ صدایت را

                              با بغض شب پیوند میدادم

یا در کنار یاد بود بی کسی هایم

           لمس نگاهت لحظه ای از قاب دل میکند


ای کاش...مادر..!!!!

                                      قد یک آغوش

                                                      از خاک و از آن قبر جا میماند


یا در کنار م باز می جستم

                          آن شانه های مهربانت را


ای وای برمن ...
                     باز می جویم!!!


               
                       عطر تو را ازخانه ی بی تو



ای کاش امشب خواب من آیی

                                     کابوس "بودن ها" نمی ارزد..!!!!

مادرم  ، یکسال شد که نبودنت را فریاد میزنم....

حقیقت حسین

کیست که یاری کند مرا؟؟؟؟


صدای بغض آلودت چادر شب را درید..


وابهت خورشید ، زیر سم ستوران لگد مال شد!!!


عطش بهانه بود...


واقعه رقم خورد  ، به نامت


تا بعد از تو پایمال شدن " حق " تاریخ دار شود.....



گل میکند همه چیز

درنمک زار بودنم..... 

 

هرچه می کارم گل می کند...... 

 

                                                        _ مثل حسرت _ 

 

                                                         _ بی درد  _ 

                                                                

                                                         _مثل "تو "......... 

 

چندی است ؛که اشفته نگاهت میکنم....... 

 

                                                                      بی هیچ بغضی... 

 

                                                                     بی هیچ اشکی..... 

 

شاید نگاهم می ترسد از ابیاری کردن ؛ خواستنت...... 

 

                                                                که باز گل کنی در من........ 

 

 

فکر میکنم مرده ام...


فکر کنم که مرده ام من . . .

موهایم دیگر بلند نمی شود . . .

پلکهایم نمی پرد . . .

قلبم تیر نمی کشد . . .

دلم شور نمی زند . . .

کف پایم زوق زوق نمی کند. . . .

چشمانم سیاهی نمی روند و گلویم دیگر بغض نمی آورد . . .

دیگر حتی عاشقانه نوشتنم هم نمی آید . . .

تنها چیزی که در من جریان دارد همان خاطرات آبی خاکستری است . .

که گاه گاهی از زیر پوستم می خزند و سوراخش می کنند

و مثل چرک می ریزند روی کف پوش سردخانه . . .

فکر کنم مرده ام . . .

لطفا مرا بی نوبت بشویید .

خیال بودن

باز خیالاتی شدم!!!


هوای آمدنت،لای اشک هایم پیداست!!!...


شبیه حس کشدار نفس...


وقتی که لب های ترک دارم  را به بازی می گیرد!!!


ودلم...


در رختشورخانه ی خاطرات...یادت را می شوید...


بهانه نتراش!


فقط...


کمی...


          دل بی خیالت را مهمان خیالم کن....