هوس تلخ بودنم سیب شد و
به هوای تو بر زمین افتاد
باز لبخند میزنی و مرا......... می بری سمت آرزو هایم........
نگهم سربه زیر میماند......تا ندانی چرا دلم خون است؟؟؟؟
گاه گاهی سکوت بی رنگم
می شود مثل شوق دیدارت
نفسم را به سخره میگیرد
- انتظار -
این هجوم واژه ی سرد
برسر انگشت دست تو بستم........نخی از یاد های تکراری
لیک میدانم این خیال تهی ........ می برد ریسمان دل به تنهایی
من و تو از دوسو می نگریم زندگی این دروغ زیبا را
تو در آن پر امید می نگری جلوهای خوش و فریبا را
*********************
آنچه بهر تو مایه ی شادیست می شود رنگ گونه غم من
آنچه اکنون بهشت خرم توست زندگی را کند جهنم من
********************
تو ندانی که ریزش یک برگ بهر من آورد چه اندوهی
یا چه با من کند به گاه غروب پاره ابری به تیغه ی کوهی
**************************
پیش چشم تو اوفتادن برگ خود همان اوفتادن برگ است
پیش چشم من ای دریغ دریغ اینکه پایان زندگی مرگ است
************************
تو چو گل باز میشوی از شوق زیر باران برگهای خزان
من بلرزم چو بادها لرزند برگ ریزان زبیم باد وزان
*********************
برفراز سر تو شاهد باد برف بهمن شکوفه باران است
چون نهی تاجی از شکوفه به سر پشت آینه آب باران است
*****************
من به خون غروب مینگرم زنده پایان عمر دنیا را
تو در آن مرگ تلخ میبینی خواب شیرین صبح فردا را
من نمی دانم از چه از بر من هر سر آغاز عین پایان است
زندگی را چنان که میبینم مرگ در جوش آن نمایان است
**************
یک طلوعم به سر نشد که به لب هاله ی آهی از دریغ نبست
روزی از عمرمن به شب نرسید که غروبش به اشک من ننشست
************
اینم اما تو در خیال از من آدمی مثل خویش ساخته ای
نگهم میکنی و میخندی که چه آسان مرا شناخته ای
پ.ن:دو روز بود می آومدم تا یه مطلب شاد برای دوستای که ازم درخواست کرده
بودن بنویسم اما نمی شد....
شاید رنگ خنده رو گم کرده بودم....این شعر بیان کننده ی تمام حرفای منه..
ببخشید خواستم نشد.....این شعر برای من نیست فقط وصف احوال من است....
ثانیه ها،در واپسین لحظه های خلوت حسرت،
مرگ را بار شتر اندیشه های خود میکند........
تا در سرزمین غبار گرفته ی عشق
ذرات معلق احساس را خرج دل بی آرزویش کند.......
اما نمی دانم...
چرا جبر گلو گیر بغض هایم میل بارش ندارد....
و نگاهم همیشه شبیه آواز کولی هاست به هنگام کوچ......
امشب دل من سر مست ، از یاد نگاهت مست.....
افسانه نگو از عشق، دردی که فزون بادا..........
دور نگهت با من ، خاموشی غم بادا........
با خنده ی می مستم ، یا از لب شیرینت!!!؟؟؟
حالا که تو مهمانی ،احساس ترک دارم.....
لبخند تو را گیر است......
قلبم که شتابان رفت - احساس - نگاهت را
تصویر کشد با شوق ، اشکی که رها بادا...
خدایا!!!!!
برای آفرنیش بهانه ای است....
دردهای که برایم آفریدی بزرگ تر از شانه هایم است.........
قوتی برای بازوانم نیست یا طاقتی برای کشیدن ...............
خدایا رحمی کن براین شانه هی غریب...................
اندیشه ام در شانه کش جاده های خیال راه که میرود .....
دستهایم بوی شقایق های وحشی انتظار را میدهد....
و چشمانم کویر بغض را به امید روییدن اشک شخم میزند......
نگاهم آخرین قدم هایت را دلواپس است......
برای بی کسی هایم ابرهای دلگیرهم ، بارانی نداشت........
رویاهایم عادت کرده به اصرار نبودن هایت.....
خوب نگاهم کن !!!
آری من همان فراموش شده ی احساس فروشم.......