از خویش گفتن ها.....
دلم از دنیا که میگیره بغض هام رو این جا فریاد میکنم..از خویش گفتن ها.....
دلم از دنیا که میگیره بغض هام رو این جا فریاد میکنم..انتظار
آخرین برگ از درخت دلم افتاد،نگاهم میخ ثانیه هاست...
تیک تاک ثانیه ها ضربه وار سکوت تنهاییم را آوار می کند
و آغوشم پرمی شوداز شمارش دقیقه ها...
زمان منتظر ایستادگویی، برای رفتن شتاب ندارد...ومن چشم به راه...
عقربه های ساعت برای رسیدن بهم می دوند ومن نیش خورده
ی عقرب های انتظارم....
سالگرد کورش
هرگز نخواب کورش،دارا جهان ندارد
سارا زبان ندارد....
رستم در این هیاهوگرز گران ندارد
روز وداع خورشید زاینده رود خشکید
زیرادل سپاهان،نقش جهان ندارد
برنام پارس دریا،نام دگر نهادند
گویی که آرش ما،تیرو کمان ندارد....
دریای مازنی ها،برکام دیگران شد
دارا کجای کاری؟؟؟؟
دزدان سرزمینت بربیستون نوشتند:
اینجا خدا ندارد!!!
هرگزنخواب کورش! ای مهر آریایی
بی نام تو وطن نیزنام ونشان ندارد...
کورش کبیر:
دستور دادم، بدنم را بدون تابوت و مومیایی دفن کنند،تا بدنم جز خاک ایران شود...
پ. ن :شعر سروده ی سیمین بهبهانی است که برگزیده ی آن بصورت پیامک بدستم رسیده بود شعر کامل مراجعه شود به وبلاگ استاد کورش
بوی باران
بوی باران میدهم ـ چون آسمان ـ ابرهای سینه بارانی شدند
بغض خشکیده دوباره تازه شد
در هوای تو دل بارانیم......
زیر بارن شست وشو کردم نگاه خویش را ـ در خیابان ـ
آدمک ها چتر خود خواهی به سر
ـ رد تنهایی خود را می خرند ـ
دست باران خورده ای ،دیگر نمی شوید غمی....
باور شادی دگر افسانه شد ......
های مردم ! کوچه ها و چاله ها
پرز حسرتها ست ـ اما بی کسی ـ پای گل کرده است و
هر جا می رود ! عکس نکبت می کشد بر سایه ها
وای از این تردید باران خورده ی بی باوری ....
وای از اشکی که گاهی می خزد
ـ از نگاه تلخ، درد و احتیاج ـ
باز باران....
دفتر درد مرا از نو نوشت........
ناشناسم گم شد
ناشناسی همه جا ـ دست در دست خزان ـ بادلم می آمد!
خنده اش ازسر درد ،گریه اش از سر ذوق.....
ناشناسم هر شب ـ می برد خواب مراـ
سایه اش برسر من!!!
درد او در دل من!!!!!!
دست او بر دیوار ،می کشد نقش مرا.....
آه هایم پررنگ.....
شادیم را کم رنگ....
بعد از برق نگاه ـ تب غم بالا رفت ـ اشک بارانی شد
کوچه ی دل گل شد.......
و از آن روز به بعد ـ ناشناسم ـ گم شد
گرد ایام نشست.....
خاطرم پر خون شد.....
طعنه ی حرف شنید .....
طعم اندوه چشید.....
سادگی کرد دلم، به نگاهت دل بست.....
دست من بر دیوار، می نویسد از او
عشق من بیدار است.....
درد من دیدار است.....
باز می خندد لب،و به خود می گوید:
ناشناست گم شد......