ناشناسم گم شد

ناشناسی همه جا ـ دست در دست خزان ـ بادلم  می آمد!

خنده اش ازسر درد ،گریه اش از سر ذوق.....

ناشناسم هر شب ـ می برد خواب مراـ

                                                          سایه اش برسر من!!!

                                                        درد او در دل من!!!!!!

دست او بر دیوار ،می کشد نقش مرا.....

                                                          آه هایم پررنگ.....

                                                          شادیم را کم رنگ....

بعد از برق نگاه ـ تب غم بالا رفت ـ اشک بارانی شد

                                                                 کوچه ی دل گل شد.......

و از آن روز به بعد ـ ناشناسم  ـ گم شد

                                                           گرد ایام نشست.....

                                                         خاطرم پر خون شد.....

 طعنه ی حرف شنید .....

طعم اندوه چشید.....

سادگی کرد دلم، به نگاهت دل بست.....

دست من بر دیوار، می نویسد از او

                                                    عشق من بیدار است.....

                                                   درد من دیدار است.....

باز می خندد لب،و به خود می گوید:

                                                  ناشناست گم شد......