از خویش گفتن ها.....
دلم از دنیا که میگیره بغض هام رو این جا فریاد میکنم..از خویش گفتن ها.....
دلم از دنیا که میگیره بغض هام رو این جا فریاد میکنم..معنای انظار
چقدر دلم برای سفر تنگ میشود...... وقتی کلاغ بر سر بامت ترانه خواند
وقتی تمام بود مرا می بری زیاد......... وقتی سکوت ترک می خورد به آه
وقتی هوای یاد تو ابری و گاه با رانیست...وقتی تو سر به زیر٬نگاهت به خاطره...
لبخند شوم نفس های مرگ داشت..... وقتی که برگ برگ من از سوز درد سوخت
اما تو فاتحانه تر از درد هایمی ..
وقتی که التهاب نفس های زندگی ٬ تک سرفه های خنده ز لبهات می برد.....
بنگر که بود من از دست رفته است
با انتظار تو معنا کنم ترا
من و احساس بودن من......
ملول از ماجرای بودن،باز قلبم لنگ می زند
بشقاب ترک دار احساسم لبه ی تنهاییم را خون آلود کرده است......
حسرت برای دریدن احساسم چنگال هایش را در بغض های پنهانم فرو می کند...
چه نیرویی برای ایستادن مقاومم کرده است ،وقتی نا امیدی کوه صبرم را
متلاشی کرده .......و با نگاه به گذشته آرزوهایم را سلاخی میکند....
پیله های عشق برای متولد شدن فقط کمی گرمای محبت می خواستند.....
وقتی زاویه ی نگاهت سکوتم را شکست.....
من.......
"بساط کردم تمام نداشته هایم را .......
بی انصاف چانه نزن!!!!!!! حسرتهایم به قیمت عمرم تمام شد"
شاید دوباره متولد شوم
این روزا قلم از دستم فرار می کنه٬نمی دونم شاید منم دارم برا پاییز آماده می شم......
شاید آخرین تکه های خویشتنم رو بسوزانم تا دوباره متولد بشم.....
دارم سکوت رو در بازی واژه های خزان پیدا میکنم....
دلم می خواست
درون معبد هستی..
بشر در گوشه ی محراب خواهش های جان افروز..
نشسته در پس سجاده ی
صد نقش حسرتهای هستی سوز
پرستش خوشه ی پربارتسبیح تمناهای رنگا رنگ
نگاهی میکند سوی خدا از آرزو لبریز
بزاری ازته دل
یک دلم میخواست می گوید...
شب وروزش رفته وای کاش آینده است............
من امشب هفت شهر آرزوهایم چراغان است
زمین وآسمانم نور باران است!!!!
کبوتر های رنگین بال خواهشها
بهشت پر گل اندیشه ام را زیر پر دارند...
صفای معبد هستی تماشاییست .................
زهر سو نوش خند اختران
در چلچراغ ماه میریزد
جهان در خواب و من تنها....
در این معبد دراین محراب:
دلم میخواست بند از پای جانم باز میکردم
که من تا روی بام ابرها
پرواز میکردم .....
از آنجا پانهم تا کهکشان
تا آستان عرش میرفتم
در این معبد در این محراب:
درد خویش را فریاد میکردم
که کاخ صد ستون کبریا لرزد
مگر یک شب از این شبها ی بی فرجام
بروی پرنیان آسمانها
خواب بر چشم خدا لرزد..............
عید فطر بر تمام دوستان مبارک.....
خیانت
وقتی تاریکی موهای زن رانوازش کردوجغد حسرت نوک بر سر تنهاییش کوفت...
آرام اشکهایش روی صورتش ریخت و او انتقام جو به آسمان می نگریست....
نمیدانست بخت خود را سیاه بنامد یا این آسمان بی ستاره را.....
.با هق هق گریه هایش سکوت اتاق آوار شد....وای!!!!
چنگ بر گلو زد تا باز هم خوابش نیز صدایش را نشنوند...چه همخوابی درد آلودی بود.....
همخوابی بغض و سکوت......همخوابی نفرت و عشق....همخوابی آه و لبخند ........
افکار ش پیچ وتاب می خورد و او له شدن غرور ش را تماشا می کرد......
چشمانش برق کمرنگی زد...مدتی بود که سر شار از آیا ها بود و نابود از نباید ها....... ..
مدتی بود که خنده ی کس دیگری،گریه های شبانه اش را دامن می زد....
سایه ی ترس ،نابود گرانه فرسایشش را تماشا می کرد......سکوت بختک شومی بود که
دندان تیز کرده بود....وای چشمانش رنگ خیانت را باور نداشت ....
اما ناباورانه باز هم آغوش خیانت میخفت......