از خویش گفتن ها.....
دلم از دنیا که میگیره بغض هام رو این جا فریاد میکنم..از خویش گفتن ها.....
دلم از دنیا که میگیره بغض هام رو این جا فریاد میکنم..هوس ابر
آسمان می گیرد و زمین تشنه ترین نغمه ی دلتنگی را
زیر لب می خواند......
خاک احساس من امروز ترک دار تر از هر روز است.....
و دل- تب زده ام - عطش قطره ی باران دارد.....
دلم اینجا تنهاست....مثل آن بغض فرو خورده ی عشق
"که نه می بارد ونه می گذرد"
هوس ابر به باریدن نیست .....شاید او نیز چومن دل تنگ است
بعد از مدتها کودکی کردم،یادم رفت جان کندن زیستن را.....
وقتی دستان کودکانه ات را گرفتم به من معصومانه نگاه کردی ...گرمای تو در من پیچید
و سرشار شدم از تو...خندیم نه نقاب زده ....از سر هیجان کودکانه...با تو دویدم...
آخر بودن شدتوان زیستنم....
شادم به شادیت...دخترم
پ.ن:با این بیماری که داشتم دخترم منو وادار کرد برای تشویق تیمشون برم.تو مسابقه فوتسال اول شد.
و منم یاد گرفتم گاهی باید کودکی کرد...
تنفر
کسی از خواب بیدارم کرد، هجوم درد در دلم پیچید....
بی دلیل دلواپس تنگ ماهی شدم.....
قلبم با صدای بلند میزد..تپش هایش را با آب خنک هورت کشیدم...ولی باز آرام نشد....
نسیمی که از لای پنجره می آمد را بلعیدم...ریه خنک شد از هوابارانی...
شب از سمت کوچه آخرین نورهای همسایه ها را میدزدید.و چشمان نگرانم منتظر...
خسته از سنگینی سکوت..بار تنهایم را زمین گذاشتم تا نفس تازه کنم...
کوله ی خاطراتم پر بوداز قاب های بی عکس...
وامشب چرا کابوس آمدنت بیدارم کرد؟؟؟؟؟
یادت پا برهنه دوید در کوچه های خیالم...
صدای خنده های آخرینت که اشک هایم را بازیچه ی تردید بودن می کرد، در ذهنم پیچید
دستانم از تنفر مشت شد....غرور آخرین زخم خورده ی التماس بودنت بود...
زخم هایم جان گرفت.....وقتی که خبر آمدنت رسید......
ای دل بیا و کمی هم بزرگ باش.....
امشب بساط نصیحت گشوده ام....شاید دلم کمی از روزگار خود
پند گیرد و کمتر گله کند...
شاید در این خیال خود آزار بی کسی.......
دست نوازش از همه کوتاه تر کند.
شاید دلم که اسیر است دست باد....
با یاد و خاطرات تو آخر وداع کند!!!!
امشب حکایت من رنگ دیگر است...
ای دل به هوش باش ! سخن از تو میرود....
آخر دلم بیا و کمی هم بزرگ باش....
تو ماجرای غم واندوه دیده ای....
ـ اما بس است ـ برایت سکوت باش...
فریاد برای قلب تو سمی است هولناک...
دیگر بس است برایت درد های نو....این زخم های کهنه تو را ریش می کند
آهنگ کوچ می رسد امشب به گوش من ......لب ها سکوت میکند و حلقه های اشک
دست وداع مرا سرد میکند....
اخر بهانه ی بودن تمام شد.....
ای دل بیا و کمی هم بزرگ باش......
دست فروش رویا ها
آسمان به رنگ زندگی بود.... بادمی وزید ـ سردواستخوان سوز ورویا کش ـ
دست های یغمازده از سرمارادرجیب کردم ،تلنگراندک گرماسوزن شد،دردستم رفت...
نگاهم ردپای عابران را می نگریست ـ تهی از احساس وخالی ازتمام یادواره ها ـ
طعنه ی رهگذران ،رقص درد آلود بودنم را با آهنگ ناموزون گامهایم هماهنگ می کرد...
صدای خشکیده ی دست فروش مرا از من گرفت....
باخجالت از او پرسیدم:
در این شهر بی رویا اگررویاهایم را بساط کنم ،کسی میخرد؟
تنهایم را چطور؟؟حسرتهارا...شاید آرزوهایم را اگر بیاورم خریداری باشد.....امانه
بهتر است به روی آرزو هایم بنویسم ـ حراج ـ
وروی خاطراتم بنویسم فروشی نیست سوال نفرمایید!!!!
نگاه معنی دار دست فروش وپرسش های پر تکرار کلافه اش کرد...
با لبخند تلخ گفت: شما بهتر است بنویسید،حراج تمام شد....
وبعد رفتنت
شبی از پشت یک تنهایی غمناک و بارانی
تو را با لهجه گلهای نیلوفر صدا کردم.......
تمام شب برای با طراوت ماندن باغ قشنگ آرزوهایت دعا کردم
پس از یک جستجوی نقره ای در کوچه های آبی احساس
تو را از بین گلهایی که در تنهایی ام رویید با حسرت جدا کردم
و تو در پاسخ آبی ترین موج تمنای دلم گفتی:
دلم حیران و سرگردان چشمانی است رویایی....
و من تنها برای دیدن زیبایی آن چشم......
تو را در دشتی از تنهایی و حسرت رها کردم...
همین بود آخرین حرفت و من بعد از عبورتلخ و غمگینت
حریم چشم هایم را به روی اشکی از جنس غروب ساکت و نارنجی خورشید باز کردم.......
نمیدانم چرا رفتی؟؟؟؟
نمیدانم چرا؟؟؟؟؟
شاید خطا کردم؟؟؟؟؟
و تو بی آنکه فکر غربت چشمان من باشی....
نمیدانم کجا،تا کی
برای چه
ولی رفتی .....
و بعد از رفتنت باران چه معصومانه میبارید....
و بعد از رفتنت یک قلب دریایی ترک برداشت
و گنجشکی که هر روز از کنار پنجره با مهربانی دانه برمی داشت
تمام بالهایش غرق غربت شد
و بعد از رفتن تو........
آسمان چشم هایم خیس باران بود..................
کسی فهمید تو نام مرا از یاد خواهی برد
هنوز آشفته چشمان زیبای توام
برگرد.....
ببین که سرنوشت انتظار من ،چه خواهد شد؟
و بعد از این همه طوفان و وهم و پرسش و تردید!!!!!!
کسی از پشت قاب پنجره آرام و زیبا گفت:
تو هم در پاسخ این بی وفایی ها بگو ؛
در راه عشق و انتخاب او خطا کردم......
و من در حالتی ما بین اشک و حسرت و تردید....
کنار انتظاری که بدون پاسخ و سرد است..
و من در اوج پاییزی ترین ویرانی یک دل
میان غصه ای از جنس بغض کوچک یک ابر..................
نمیدانم چرا؟؟؟
شاید به رسم و عادت پروانگی مان باز،
برای شادی و خوشبختی باغ قشنگ آرزوهایت دعا کردم...
حس بلوغ
گاهی خشمناک وتندخو.....گاهی چون باد های بهاری ....نوازشگرو زاینده...
درخت بید آرزو هایم با بارش نگاهت لرزید...
احساس تند غرور،رگهایم را گرم کرد....ومن ناخواسته بید آرزوهایم را آتش زدم....
وقتی زمهریر حسرتها آخرین شعله های احساسم را خشک کرد....دیگر فصول برایم معنا نداشت
واحساس به بلوغ رسیده ام فقط یک فصل را می شناخت...
