منو.......

من ویک آسمان نیمه ابری                         من و افسانه های بچگانه

من و آواز یک کولی شبگرد                        من و پیدایش شعری شبانه

من از آن سمت تنهایی خورشید                    به سوی شب شتابان رفته بودم

به گوش لاله های سرخ امید                     هزاران حرف را هم گفته بودم

ستاره راز شب میگفت :اما                       صدایش بغض شب را بیشتر کرد

به چشمم هاله های اشک جاری              سکوتم درد را از ره بدر کرد

تنم طوفانی از رویا شد اکنون                   به رویاهاچرادلبسته بودم

میان آبرنگ خواب گم شد                     دوچشمی را که دائم جسته بودم

منم آری؛ولی از من نمانده است             بجزآهی که برلب نقش کردم

سکوتی دائمی اشکی درون سوز             جواب درد شد این آه سردم