شبی از پشت یک تنهایی غمناک و بارانی
تو را با لهجه گلهای نیلوفر صدا کردم.......
تمام شب برای با طراوت ماندن باغ قشنگ آرزوهایت دعا کردم
پس از یک جستجوی نقره ای در کوچه های آبی احساس
تو را از بین گلهایی که در تنهایی ام رویید با حسرت جدا کردم
و تو در پاسخ آبی ترین موج تمنای دلم گفتی:
دلم حیران و سرگردان چشمانی است رویایی....
و من تنها برای دیدن زیبایی آن چشم......
تو را در دشتی از تنهایی و حسرت رها کردم...
همین بود آخرین حرفت و من بعد از عبورتلخ و غمگینت
حریم چشم هایم را به روی اشکی از جنس غروب ساکت و نارنجی خورشید باز کردم.......
نمیدانم چرا رفتی؟؟؟؟
نمیدانم چرا؟؟؟؟؟
شاید خطا کردم؟؟؟؟؟
و تو بی آنکه فکر غربت چشمان من باشی....
نمیدانم کجا،تا کی
برای چه
ولی رفتی .....
و بعد از رفتنت باران چه معصومانه میبارید....
و بعد از رفتنت یک قلب دریایی ترک برداشت
و گنجشکی که هر روز از کنار پنجره با مهربانی دانه برمی داشت
تمام بالهایش غرق غربت شد
و بعد از رفتن تو........
آسمان چشم هایم خیس باران بود..................
کسی فهمید تو نام مرا از یاد خواهی برد
هنوز آشفته چشمان زیبای توام
برگرد.....
ببین که سرنوشت انتظار من ،چه خواهد شد؟
و بعد از این همه طوفان و وهم و پرسش و تردید!!!!!!
کسی از پشت قاب پنجره آرام و زیبا گفت:
تو هم در پاسخ این بی وفایی ها بگو ؛
در راه عشق و انتخاب او خطا کردم......
و من در حالتی ما بین اشک و حسرت و تردید....
کنار انتظاری که بدون پاسخ و سرد است..
و من در اوج پاییزی ترین ویرانی یک دل
میان غصه ای از جنس بغض کوچک یک ابر..................
نمیدانم چرا؟؟؟
شاید به رسم و عادت پروانگی مان باز،
برای شادی و خوشبختی باغ قشنگ آرزوهایت دعا کردم...