گور گمنام من

مرگ من روزی فرا خواهد رسید              دربهاری روشن ازامواج نور  

درزمستانی غبارآلود و دور                   یاخزانی خالی ازفریاد وشور 

مرگ من روزی فراخواهدرسید           روزی ازاین تلخ وشیرین روزها 

روزپوچی همچو روزان دگر             سایه ی امروزها دیروز ها 

دیدگانم همچودالانهای تار           گونه هایم همچومرمرهای سرد 

ناگهان خوابی مرا خواهد ربود      من تهی خواهم شد ازفریادو  درد 

می خزند آرام روی دفترم         دست هایم فارغ از افسون شعر 

یاد می آرم که دردستان من          روزگاری شعله میزد خون شعر 

خاک میخواند مرا هردم به خویش         می رسند از ره که در خاکم نهند  

آه شاید عاشقانم نیمه شب                گل بروی گورغمناکم نهند 

می شتابند ازپی هم بی شکیب     روزها وهفته ها وماهها 

چشم تو در انتظار نامه ای         خیره می ماند به چشم راهها 

لیک دیگرپیکر سرد مرا            می فشارد خاک دامن گیر خاک 

بی تو دور از ضربه های قلب تو        قلب من می پوسد آنجا زیر خاک 

بعد ها نام مرا باران وباد           نرم می شویند از رخسار سنگ 

گور من گمنام می ماند به راه     فارغ از افسانه های نام وننگ  

                                                             تقدیم به آنکه دوستش دارم         (فروغ فرخزاد)